Την Ανάσταση, την σήκωναν οι νέοι που θα φεύγανε μετανάστες στο εξωτερικό ή όσοι ήταν να πάνε στο στρατό.Στο δρόμο αλλάζανε.
Ο Χατζηδημητρίου(Ντελάλης) κάθε λίγο φώναζε το όνομα εκείνου που είχε σειρά να σηκώσει την Ανάσταση.
Στη φωτογραφία ο Γιώργος Μελίσσας.'Εφυγε στην Αυστραλία.
Μπροστά και γύρω από την περιφορά,γινόταν μάχη με τα "κλειδιά".Επικίνδυνο έθιμο.Δεν ξέρω αν γινόταν και αλλού.Μια σκόνη άσπρη,που την λέγανε χλωρική,την ανακατεύανε με θειάφι.Το μείγμα αυτό,το βάζανε μέσα σε θηλυκά κλειδιά ή σε σιδερένια λοστάρια,στα οποία είχαν ανοίξει μια τρύπα στο μέσον.Ήταν πιο ανθεκτικά αυτά.Μετά τοποθετούσανε ένα καρφί ή μια περόνη σιδερένια που να εξέχει και με δύναμη τα χτυπούσαν στον τοίχο.Γινόταν έκρηξη και θόρυβος μεγάλος.Ο κρότος ήταν δυνατός σαν ένα μικρό-μικρό πρυροβόλο.Στους ασβεστωμένους τοίχους άφηνε μια μαύρη απαλωνιά.
Μετά την περιφορά της Ανάστασης ,πήγαιναν στους φούρνους και έπαιρναν το "φουρνιστό" τους,ήταν αρνάκι γεμιστό που το ετοίμαζαν το Μέγα Σάββατο και το απόγευμα το πήγαιναν στο φούρνο μέσα σε ταψιά ή πήλινα πλακερά.
Οι φουρνάρηδες ξενυχτούσαν το Μ.Σάββατο και πρόσεχαν πολύ το ψήσιμο, γιατί γίνονταν παράπονα και σχόλια.
Αυτό ήτανε το Πασχαλινό τραπέζι.
Η σούβλα και η μαγειρίτσα δεν είχαν φθάσει ακόμα στο χωριό.
Το απόγευμα κάνανε κούνιες,κοπέλες και μεγάλες γυναίκες.Καλή κούνια γινόταν στον πλάτανο,στο πάνω χωριό απέναντι από το τζαμί.Πρώτα έλεγαν το "Χριστός Ανέστη" και μετά τ'άλλα τραγούδια.
Το βράδυ έβγαιναν βόλτα στο δρόμο της αγοράς.Κόσμος πολύς από τα γύρω χωριά από Μυτιλήνη,Γέρα,Πηγή,Αγ.Παρασκευή και από άλλα μέρη.
Αυτό γινόταν κάθε Κυριακή και σταμάτησε όταν βγήκε η τηλεόραση.
Κείμενο Ευάγγελος Σάλτας
Στη φωτογραφία
Η Ντίνα Κουτουκτσή (με λευκό φόρεμα) στο έργο «Το γεφύρι της Άρτας» του Γ.Θεοτοκά, στον ρόλο της γυναίκας του πρωτομάστορα (1959-1960).
Στο έργο «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα στο ρόλο της μάνας. (1972-73)
Ανδρονίκη Σινάνη-Κολοκοτρώνη, υποβολέας στο Γεφύρι της Αρτας.Προβα κάθε βράδυ στο αποστηρωτήριο.Ειχε μάθει απ έξω, σχεδόν όλο το έργο. Όταν μετά από καιρό βρισκόμασταν, δεν είχε ξεχάσει τα λόγια. «Σκιά της νύχτας, δαίμονα μπερμπάντη και ασίκη».
Να στε καλά εκεί που είστε, κορίτσια, γυναίκες της εποχής του ’60. Χρόνια αθώα και απονήρευτα που δεν θα ξανάρθουν ποτέ πια.
Στο καλό Ντίνα, στο καλό Ανδρονίκη.!!!!
Ο πρόεδρος του συλλόγου, Βαγγελης Σαλτας.
 |
| φωτο αρχείου |
